Η αίγλη του παρελθόντος συνδυάζεται μοναδικά με την απαράμιλλη ομορφιά που περιβάλλει την πόλη.
Η ακμάζουσα εμπορική δραστηριότητα του παρελθόντος στον τομέα της σταφίδας κυρίως, συνέβαλε στην πολιτιστική και πολιτισμική ανάπτυξη της πόλης ενώ ιδιαίτερης μνείας αξίζουν οι χώροι θρησκευτικού ενδιαφέροντος.
Το Αρχαιολογικό Μουσείο Πύργου, δια χειρός Τσίλλερ, με τέσσερις διαφορετικές αλλά συμμετρικές όψεις, θεωρείται το σημαντικότερο διατηρητέο κτίριο της πόλης. Τα μοναδικά εκθέματα πλαισιώνονται με νέες τεχνολογίες, αφήνοντας στον επισκέπτη τις καλύτερες εντυπώσεις.
Η Αγία Κυριακή είναι η παλαιότερη εκκλησία του Πύργου. Είναι γοτθικού ρυθμού και διατηρεί ακόμα και στις μέρες μας τα χαρακτηριστικά της. Στο εσωτερικό της υπάρχουν αγιογραφίες του σπουδαίου Ζακυνθινού Ταμβάκη.
Ένα φροντισμένο, πράσινο λοφάκι στο κέντρο της πόλης, πολύ κοντά στην κεντρική πλατεία, ό,τι πρέπει για δροσερές βόλτες τα ζεστά καλοκαιρινά απογεύματα. Οι οικογένειες με μικρά παιδιά θα εκτιμήσουν και την παιδική χαρά που βρίσκεται εδώ.
Στολίδι για τη μεγάλη, ανοιχτή κεντρική πλατεία της πόλης, ένα από τα ωραιότερα νεοκλασικά της, στεγάζει εκτός από τις υπηρεσίες του δήμου και μια αίθουσα που φιλοξενεί τη μικρή αλλά ενδιαφέρουσα λαογραφική συλλογή. Το εντυπωσιακό μέγαρο ξεκίνησε να χτίζεται το 1977 και ολοκληρώθηκε το 1985.
Σχεδιασμένος κι αυτός από τον αρχιτέκτονα του 19ου αιώνα, τον Ερνέστο Τσίλλερ, ο Άγιος Αθανάσιος δεσπόζει με τον μεγάλο τρούλο του επάνω σε έναν από τους επτά λόφους της πόλης.
Ένα ακόμα από τα ενδιαφέροντα νεοκλασικά του Πύργου, το απόλυτα ροδακινί κτίριο που στεγάζει το Θέατρο Απόλλων ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1850 και φιλοξενεί σήμερα θεατρικές παραστάσεις και άλλα πολιτιστικά δρώμενα.
Η εκκλησία του Άγιου Χαράλαμπου χτίστηκε στην εποχή της Τουρκοκρατίας από την οικογένεια Βιλαέτη. Ο Άγιος Χαράλαμπος είναι πολιούχος του Πύργου αφού σύμφωνα με την παράδοση έσωσε την πόλη από την πανούκλα. Στο σημείο στο οποίο σταμάτησε η επιδημία χτίστηκε το εκκλησάκι του Αγίου Χαράλαμπου. Μέσα στο ναό φυλάσσεται η εικόνα του Αγίου η οποία δωρήθηκε, το 1687, από την οικογένεια Βιλαέτη την οποία είχαν φέρει μαζί τους από τα Βελά Ηπείρου.
